Horizonte de expectativas

A miña primeira idea era reflexionar sobre o ineludíbel exercicio de honestidade que todo creador debería enfrontar ao rematar unha obra. A clásica cuestión sobre se un traballo alleo cumple coas expectativas que te creou nun principio. Horizonte de expectativas, pero á inversa. Si, a miña idea era reflexionar sobre o xeito de contestar a preguntas imprecindíbeis: con que criterios xulgar a propia obra e de que forma aplicalos? Como acadar a distancia estética precisa que permita decidir en que medida se cumpliron os obxectivos que se tiñan ao inicio do proceso? A primeira idea era profundar nesa dirección. Era pero, como ocorre tantas veces no medio dun proceso creativo, decidín parar. Decateime de que sería preferible agardar e permitir que a idea madurecese; se non tiña nada interesante que dicir mellor sería...

Gume

Ás veces xogas: enredas enchendo páxinas, ateigando o lenzo de materia, dando forma ao espazo…; enfocas, constrúes e deconstrúes, conxugas verbos, xogas cos volumes e a sintaxe, domeas dimensións… Ás veces, de noite, acósache o desvelo, confundes imaxes na vixilia; o tempo pasa, arrincas as agullas do reloxo. Ás veces deixaste levar pola tentación: fantaseas e ficcionas, perseveras na procura de respostas… Ás veces, moitas veces, percorres con deleite o gume da cóitela; rózala lenta, levemente, coa punta dos dedos, pero, por máis que persistes, no reloxo sen agullas o tempo non transcorre… Ás veces xogas, sinxelamente xogas, deixaste levar pola brincadeira: ás veces… recortas, pintas, coloreas

10 motivos para ler Sol de Inverno

1. Estamos a falar do Premio xerais de novela. Despois de 30 anos unha garantía máis que contrastada de calidade literaria.

2. Un segundo motivo é a traxectoria literaria da propia autora. A súa obra anterior é a súa mellor carta de presentación.

3. Sol de Inverno non é unha obra alimenticia; é literatura feita dende as entrañas, con paixón e compromiso. (A arte nunca pode ser pasatempo, Rosa Dixit)

4. A Inverno, a protagonista, impúlsaa o alento de Homero, como a Ulises na Odisea: a súa é unha viaxe vital salferida por un milleiro de historias a cada cal máis engaiolante.

5. Polo lirismo da súa escrita; marca da casa, á que xa nos ten acostumados.

6. Estamos ante unha Historia que calla (como acontece con Veu visitarme o mar ou Resistencia). As primeiras 40 páxinas son inesquecíbeis; dignas de volver a elas unha e outra vez como a calquera das nosas máis entrañábeis lecturas de referencia.

7. Polos seus Personaxes: sabia mestura de imaxinarios (Inverno) e reais (Felix Muriel/ Dieste; Dona Carme...)

8. A recreación de escenarios e ambientes históricos é esquisita. (Aldea galega de 1936, a Barcelona da guerra; Francia no 39/40; o Ipanema; Cuba nos 40-50...)

9. A Desmitificación (Galicia conservadora, franquista, antirrepubliacana)/ mitificación (Galicia progresista, republicana e laica) da nosa historia no século XX.

10. Rosa Aneiros. Ela mesma, as súas cualidades como persoa. As miñas palabras aquí sobran; quen teña a fortuna de coñecela é testemuña do que digo.

12 de xullo

Faltan 114 días...

Dous ferrados

Está algo caduco, mais apeteceume colgalo.

Dernier grimpeur

Cinco anos sen el, sen a súa fasquía de pirata asaltando os cumios dacabalo da mítica bianchi; cinco anos sen el, sen a súa épica e o seu carisma; cinco anos sen Marco, dernier grimpeur.

Antroxu

É unha opción, a que me pedía o corpo. Na vez de caretas: imaxes e palabras.

Guedellas

Leme os textos coa coitela na man (non é o único); e aínda me fai achegas como esta ou estoutra.

O vello Carlos (200 anos)

Seica temos un xeito distinto de ver as cousas. Mesmo hai quen di que teñen que darnos de comer aparte. Poida que Jacques ou o Félix sexan responsábeis en gran medida de que chegásemos até aquí, con esta ollada revirada. Mais foi el, sen dúbida, quen máis influíu para que pensemos e sexamos como somos.

Forum Orienta 2009

Sen piedade. Toca apadriñar outra volta a criatura